Pierwsze Czytanie (Pwt 30,10-14): Mojżesz powiedział do ludu: ”Będziesz słuchał głosu Pana Boga swego, przestrzegając Jego poleceń i postanowień zapisanych w księdze tego Prawa; wrócisz do Pana Boga swego z całego swego serca i z całej swej duszy. Gdyż polecenie to, które Ja ci dzisiaj daję, nie przekracza twych możliwości i nie jest poza twoim zasięgiem. Nie jest w niebiosach, by można było powiedzieć: »Któż dla nas wstąpi do nieba i przyniesie je nam, a będziemy słuchać i wypełnimy je«. I nie jest za morzem, aby można było powiedzieć: »Któż dla nas uda się za morze i przyniesie je nam, a będziemy słuchać i wypełnimy je«. Gdyż słowo to jest bardzo blisko ciebie: w twych ustach i w twoim sercu, byś je mógł wypełnić”. Psalm Responsoryjny: 68 R/. Ożyje serce szukających Boga. Lecz ja, o Panie, modlę się do Ciebie w czas łaski, o Boże;wysłuchaj mnie w Twojej wielkiej dobroci, w Twojej zbawczej wierności. Wysłuchaj mnie, Panie, bo łaskawa jest Twoja miłość, spójrz na mnie w ogromie swego zaś jestem nędzny i pełen cierpienia; A niech pomoc Twa, Boże, mnie strzeże. Pieśnią chcę chwalić imię Boga i wielbić Go z dziękczynieniem. Bóg bowiem ocali Syjon i miasta Judy zbuduje, To będzie dziedzictwem potomstwa sług Jego, miłujący Jego imię przebywać tam będą. Drugie Czytanie (Kol 1,15-20): Chrystus Jezus jest obrazem Boga niewidzialnego, Pierworodnym wobec każdego stworzenia, bo w Nim zostało wszystko stworzone: i to, co w niebiosach, i to, co na ziemi, byty widzialne i niewidzialne, Trony i Panowania, Zwierzchności i Władze. Wszystko przez Niego i dla Niego zostało stworzone. On jest przed wszystkim i wszystko w Nim ma istnienie. I On jest Głową Ciała, to jest Kościoła. On jest Początkiem, Pierworodnym spośród umarłych, aby sam zyskał pierwszeństwo we wszystkim. Zechciał bowiem Bóg, by w Nim zamieszkała cała Pełnia i aby przez Niego i dla Niego znów pojednać wszystko ze sobą: i to, co na ziemi, i to, co w niebiosach, wprowadziwszy pokój przez krew Jego krzyża. Śpiew przed Ewangelią (J 6, Alleluja, alleluja, alleluja. Daję wam przykazanie nowe, abyście się wzajemnie miłowali, jak Ja was umiłowałem. Alleluja, alleluja, alleluja. Tekst Ewangelii (Łk 10,25-37): A oto powstał jakiś uczony w Prawie i wystawiając Go na próbę, zapytał: «Nauczycielu, co mam czynić, aby osiągnąć życie wieczne?» Jezus mu odpowiedział: «Co jest napisane w Prawie? Jak czytasz?» On rzekł: Będziesz miłował Pana, Boga swego, całym swoim sercem, całą swoją duszą, całą swoją mocą i całym swoim umysłem; a swego bliźniego jak siebie samego. Jezus rzekł do niego: «Dobrześ odpowiedział. To czyń, a będziesz żył». Lecz on, chcąc się usprawiedliwić, zapytał Jezusa: «A kto jest moim bliźnim?» Jezus nawiązując do tego, rzekł: «Pewien człowiek schodził z Jerozolimy do Jerycha i wpadł w ręce zbójców. Ci nie tylko że go obdarli, lecz jeszcze rany mu zadali i zostawiwszy na pół umarłego, odeszli. Przypadkiem przechodził tą drogą pewien kapłan; zobaczył go i minął. Tak samo lewita, gdy przyszedł na to miejsce i zobaczył go, minął. Pewien zaś Samarytanin, będąc w podróży, przechodził również obok niego. Gdy go zobaczył, wzruszył się głęboko: podszedł do niego i opatrzył mu rany, zalewając je oliwą i winem; potem wsadził go na swoje bydlę, zawiózł do gospody i pielęgnował go. Następnego zaś dnia wyjął dwa denary, dał gospodarzowi i rzekł: "Miej o nim staranie, a jeśli co więcej wydasz, ja oddam tobie, gdy będę wracał". Któryż z tych trzech okazał się, według twego zdania, bliźnim tego, który wpadł w ręce zbójców?» On odpowiedział: «Ten, który mu okazał miłosierdzie». Jezus mu rzekł: «Idź, i ty czyń podobnie!» «Pewien Samarytanin (…) wzruszył się głęboko; podszedł do niego i opatrzył mu rany (…) potem wsadził go na swoje bydlę...» Rev. D. Jordi POU i Sabater (Sant Jordi Desvalls, Girona, Hiszpania) Dzisiaj zadajemy sobie pytanie: «Kto jest moim bliźnim?» (Łk 10,29). Dwaj żydzi byli ciekawi dlaczego ich rabin zniknął w wigilię szabatu. Podejrzewali, że miał jakąś tajemnicę, może nawet z Bogiem, i kazali jednemu go śledzić... I ten tak uczynił, ale zdziwił się, bo znalazł rabina w ubogiej dzielnicy zamiatającego podłogę w domu pewnej kobiety: ona była sparaliżowana, a on usługiwał jej przygotowując świąteczną wieczerzę. Kiedy wrócił, zapytał go ów szpieg: «Gdzie byłeś rabinie?; W niebie, pośród chmur i gwiazd?». A ten mu odpowiedział: «O nie!, byłem znacznie wyżej». Kochać innych przez uczynki, oto są owe wyżyny, to właśnie tam objawia się miłość. Nie przejść obojętnie!: «To sam Jezus Chrystus podnosi głos w ubogich, aby obudzić miłosierdzie w uczniach», potwierdza Sobór Watykański II w jednym z dokumentów. Być dobrym samarytaninem oznacza zmianę planów («podszedł do niego»), poświęcenie czasu («opatrzył mu rany»)... To prowadzi nas także do rozważania postawy właściciela gospody. Św. Jan Paweł II powiedział: «Cóż by bez niego uczynił? Tak naprawdę to anonimowy gospodarz wykonał większą część roboty. Wszyscy możemy tak postępować wypełniając własne obowiązki w duchu służby. Każde zajęcie daje bardziej lub mniej bezpośrednio możliwość pomocy tym, którzy tego potrzebują (...). Wierne wypełnianie codziennych zadań to już praktykowanie miłości do osób i społeczeństwa». Zostawić wszystko, aby służyć potrzebującym (dobry samarytanin) i z miłością dobrze wykonywać swoją pracę (gospodarz) są dwoma formami miłowania: «‘Któryż (...) okazał się bliźnim?’. ‘Ten, który mu okazał miłosierdzie’. Jezus mu rzekł: ‘Idź, i ty czyń podobnie’» (Łk 10,36-37). Przychodźmy do Maryi Dziewicy, a Ona, która jest wzorem, pomoże nam odkrywać potrzeby innych, te materialne i duchowe. Myśli na dzisiejszą Ewangelię «Jaką wielką i godną podziwu rzeczą jest wielkoduszność. Módlmy się więc i błagajmy Go, aby przez swoje miłosierdzie pozwolił nam żyć w wielkoduszności» (Święty Klemens Rzymski) « Miłosiernym Samarytaninem jest każdy człowiek wrażliwy na cudze cierpienie, człowiek, który wzrusza się nieszczęściem bliźniego. Trzeba więc w sobie pielęgnować ową wrażliwość serca, która świadczy o współczuciu z cierpiącym» (św. Jan Paweł II) «Na postawione Mu pytanie: ‘Które przykazanie w Prawie jest największe?’ (Mt 22, 36) Jezus odpowiada: ‘Będziesz miłował Pana Boga swego całym swoim sercem, całą swoją duszą i całym swoim umysłem. To jest największe i pierwsze przykazanie. Drugie podobne jest do niego: Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego. Na tych dwóch przykazaniach opiera się całe Prawo i Prorocy’ (Mt 22, 37-40) 4 . Dekalog powinien być wyjaśniany w świetle tego podwójnego i jedynego przykazania miłości, która jest wypełnieniem Prawa» (Katechizm Kościoła Katolickiego, nr

Pierwsze przykazanie jest to: Słuchaj, Izraelu! Pan, Bóg nasz, Pan jeden jest. Będziesz tedy miłował Pana, Boga swego, z całego serca swego i z całej duszy swojej, i z całej myśli swojej, i z całej siły swojej – Mar. 12:29-30 (por. 5 Mojż. 6:4-5). Pierwsze i najważniejsze przykazanie głosi, że Bóg jest jeden i że trzeba Go miłować z całego serca, z całej duszy i ze wszystkich sił. Owe trzy wymiary miłości do Boga można by po prostu podsumować stwierdzeniem: nade wszystko. Ale być może da się w nich także doszukać pewnych konkretnych podpowiedzi na temat sposobu, w jaki można okazywać Bogu miłość. Miłość z całego serca to uczucie skryte w niepodzielonym sercu wierzącego. Oddanie Bogu całego serca oznacza zaproszenie Go do duchowego życia, odsłonięcie przed Nim wszystkich tajemnic. Gdy Bóg zamieszka w sercu, chętnie będzie je dzielił z innymi dobrymi uczuciami, tak jak gość, który – gdy oddaje mu się do dyspozycji cały dom – chętnie spotyka w nim wspólnych, dobrych przyjaciół, chętnie dzieli z nimi gościnny stół i pokój. Gdyby jednak w mieszkaniu serca pojawiło się uczucie niegodne Boga, trzeba byłoby dzielić jedną izbę na dwie części. Takie podzielone serce nie byłoby godne tego, by mieszkał w nim Bóg. Miłość z całej duszy to miłość zrealizowana. Dusza (hebr. nefesz) to całość istoty, tożsamość człowieka. Składają się na nią nie tylko emocje, ale także myślenie, doświadczenie, pamięć. Dusza ludzkiej tożsamości obejmuje także ciało wraz z całą jego inteligencją. Miłość z całej duszy to także miłość inteligentna. Tak właśnie Jezus komentuje słowo nefesz, dodając do niego pojęcie myślenia. Ale miłość z całej duszy, to także miłość oczu, uszu, języka, rąk, nóg i wszystkich innych organów stanowiących o tożsamości i odrębnej indywidualności człowieka. Uczucie takie każe oczom patrzeć na rzeczy, które miłe są Bogu, uszom słuchać tego, czego i On chętnie by słuchał. Język będzie głosił Bożą chwałę, ręce będą sprawować Jego dzieła, a nogi zaniosą duszę w miejsca, w których dostojny Gość serca chętnie by przebywał. Gdy język mówi coś innego, niż czynią ręce, dusza jest podzielona i niegodna Bożej miłości. Miłość z całej siły to umiejętność promieniowania Bożym uczuciem, rozsiewania go wokół, wywierania przy jego pomocy wpływu na otoczenie. Pojęcie siły odnosi się do ilości. Można kochać Boga całym sercem i duszą, ale nie zawsze. Można także ograniczyć swój wysiłek do pewnej tylko „dawki” dobrych czynów i miłych ofiar. Można służyć Bogu duszą i ciałem, ale zachować władzę nad portfelem, domem czy polem. Bóg życzy sobie pierworodnego i pierwocin tego, co z Jego łaski znalazło się w ludzkich rękach. Trzeba Mu oddać to, co pierwsze i najpiękniejsze, aby przez to poświęcić całość. Pozostałe części Bóg chętnie odda do dyspozycji ofiarodawcy, choć wszystko i tak pozostanie Bożą własnością, pod warunkiem wszakże, że będzie użytkowane zgodnie z wolą prawowitego Właściciela. W orszaku Bożej chwały przodem idą śpiewacy, z tyłu instrumentaliści, a pośrodku tancerze (Psalm 68:25-26). Śpiew, który wydobywa się z wnętrza człowieka, jest jak miłość serca. Taniec, którego ekspresja wyraża się ruchem całego ciała, podobny jest do miłowania duszą. Instrument to źródło dźwięku całkowicie oddzielne od grającego. Jednak sprawne palce czy wargi zagrają na nim melodię serca i myśli. Podobne jest to do miłowania siłą – głos trąby i bębna donioślejszy jest od ludzkiego głosu. Miłość do Boga szuka ekspresji w śpiewie serca, harmonijnym tańcu całej ludzkiej tożsamości i grze na instrumentach siły, które z opatrzności Bożej znalazły się w rękach wierzącego. Miłość do Boga jest przez to nie tylko dobra, ale także i piękna.

W Trzydziestą Niedzielę Zwykłą Pan Jezus przypomina nam o dwóch najważniejszych przykazaniach, na których oparta jest nasza wiara. „Będziesz miłował Pana Boga swego całym swoim sercem, całą swoją duszą i całym swoim umysłem”. To jest największe i pierwsze przykazanie. Drugie podobne jest do niego: „Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego”. (Mt 2, 37-38). Przykazanie miłości względem Boga i bliźniego to fundament naszej wiary. Miłości nie możemy tratować tylko jako uczucia, bo miłość to świadomy wybór wzięcia na swoje barki odpowiedzialności za drugiego człowieka, ofiarności, troski i bezwarunkowej akceptacji. Prawdziwy chrześcijanin to taki chrześcijanin, który potrafi kochać drugiego człowieka. Bo jeśli nie potrafimy kochać bliźniego to również nie potrafimy kochać Boga. Winniśmy więc zatem zrzucić płaszcz egoizmu bo prawdziwa miłość wymaga wyrzeczenia, poświęcenia i konkretnych czynów. Ksiądz Proboszcz w kazaniu przytoczył następujące słowa z „Małego Księcia” Antoina de Saint-Exuperego, że „Prawdziwa miłość zaczyna się tam, gdzie niczego w zamian nie oczekuje”. Takiej miłości pragnie od nas Bóg, miłości obnażonej z roszczeń i domagania się czegoś w zamian. Miłości prostej, pokornej, cichej, nie szukającej poklasku. Tylko taka miłość przybliży nas do Boga i pozwoli w pełni realizować akt miłosierdzia względem bliźniego. Miłość w kontekście teologicznym zobowiązuje nas do liczenia się z Bożą nauką, wypełniania dwóch największych i najważniejszych przykazań miłości. Bo im bliżej będziemy Jezusa tym większa będzie nasza miłość do bliźniego. System wartości oparty na fundamencie wiary pozwoli nam jeszcze głębiej uwierzyć w słowa wyśpiewanego dziś psalmu: Panie, Opoko moja i Twierdzo, * mój Wybawicielu. Boże, Skało moja, na którą się chronię, * Tarczo moja, Mocy zbawienia mego i moja Obrono. Wzywam Pana, godnego chwały, * i wyzwolony będę od moich nieprzyjaciół. Bo pragnę miłować Ciebie Panie, mocy moja. Prośmy więc dobrego Boga: Zapal w nas, Panie, ogień Twej miłości,Aby w nas trwała ponad wszelką wiedzą,Ponad języki ludzi i aniołów,W Ciebie wpatrzona. Miłość łagodną, czystą i cierpliwą,Która o sobie nigdy nie pamięta,Zło zapomina, dobrem się raduje,Wlej w nasze serca. Wszystko przeminie, gdy nadejdzie wieczność,Wiara się skończy, a nadzieja spełni;Miłość zostanie, aby Cię poznawaćW Twoim królestwie. Ojcu, Synowi i Duchowi prawdy,Który miłości darem jest i dawcą,Chwała niech będzie, cześć i uwielbienieTeraz i zawsze. Amen.

Biblijne wersety o miłości – współczesna wersja króla Jakuba (RVC). 1 Jana 4: 8 Kto nie miłuje, nie poznał Boga, ponieważ Bóg jest miłością (1 J 4: 8). Mateusz 22: 37-39 Jezus odpowiedział: „Będziesz miłował Pan, Bóg twój, całym twoim sercem, całą twoją duszą i całym twoim umysłem. ” To jest pierwsze i najważniejsze przykazanie, a drugie jest podobne do pierwszego: „Będziesz miłował bliźniego swego jak siebie samego” Mt 22: 37-39). Powtórzonego Prawa 6: 5 Będziesz miłował Pana Boga swego całym swoim sercem, całą swoją duszą i całą swoją mocą (Pwt 6: 5). Kapłańska 19:18 Nie mścijcie się ani nie chowajcie urazy do dzieci waszego ludu. Miłuj bliźniego swego jak siebie samego. Jestem Panem (Kpł 19:18). 1 Jana 4:10 Na tym polega miłość: nie to, że kochaliśmy Boga, ale że On nas umiłował i posłał swojego Syna, aby był przebłaganiem za nasze grzechy (1 J 4:10). 1 Jana 4: 7 Umiłowani, miłujmy się wzajemnie za miłość pochodzi od Boga. Każdy, kto kocha, narodził się z Boga i zna Boga (1 J 4: 7). Galacjan 5:22 Ale owocem Ducha jest miłość, radość, pokój, cierpliwość , życzliwość, dobroć, wiara (Gal 5:22). 1 Jana 4:16 A my poznaliśmy i uwierzyliśmy w miłość, jaką Bóg darzy nas. Bóg jest miłością; a ten, kto trwa w miłości, mieszka w Bogu, a Bóg w nim (1 J 4,16). 1 Jana 4:19 Kochamy go, ponieważ On pierwszy umiłował nas (1 J 4,19). Jana 15:13 Nikt nie ma większej miłości niż ta, która oddaje swoje życie za przyjaciół (J 15,13) . Galacjan 5:13 Bracia, zostaliście wezwani do wolności, po prostu nie używajcie wolności jako pretekstu do grzechu; raczej służcie sobie nawzajem z miłości (Gal 5:13). Przysłów 17:17 Przyjaciel kocha zawsze; w chwilach udręki jest jak brat (Prz 17:17). Pieśń Salomona 8: 6 Połóż mnie jak pieczęć na swoim sercu; połóż mnie jak znak na swoim ramieniu. Niezachwiana, jak śmierć jest miłością; nieugięty, jak w grobie jest zazdrość. To są gorące żar, gorący ogień! (Pieśń 8: 6). Pieśń Salomona 8: 7 Wiele wód nie może ugasić miłości, ani rzeki nie mogą jej zdusić. Gdyby człowiek z miłości oddał wszystkie dobra swojego domu, z pewnością byłby pogardzany (Pnp 8: 7). 1 Jana 4:17 W tej miłości doszło do doskonałości nas: abyśmy mieli zaufanie w dzień sądu, bo jaki On jest, tacy jesteśmy na tym świecie (1 J 4:17). 1 Jana 4:18 W miłości nie ma strachu, ale doskonała miłość usuwa strach, ponieważ strach niesie w sobie karę. Dlatego ten, kto się boi, nie osiągnął doskonałości w miłości (1 J 4,18). 1 Koryntian 13: 1 Gdybym mówił językami ludzkimi i anielskimi, a nie miłości, przypominam rozbrzmiewający metal lub dudniący talerz (1 Kor 13: 1). 1 Koryntian 13: 2 A gdybym miał dar proroctwa i zrozumiałbym wszystkie tajemnice i całą wiedzę, i gdybym miał całą wiarę w taki sposób, że poruszyłem góry i nie mam miłości, jestem niczym (1 Kor 13: 2). 1 Koryntian 13: 4-5 Miłość jest cierpliwa i życzliwa; nie jest zazdrosny ani chełpliwy, nie nadyma się; nie robi nic niewłaściwego; nie jest samolubny ani zirytowany; nie jest złośliwy (1 Kor 13: 4-5). 1 Koryntian 13: 7 On wszystko cierpi, wierzy we wszystko, we wszystkim pokłada nadzieję, wszystko wspiera (1 Koryntian 13: 7 ). Przysłów 10:12 Nienawiść wywołuje kłótnie; ale miłość zakrywa wszystkie wady (Prz 10:12). 1 Piotra 4: 8 Przede wszystkim bardzo się kochajcie, ponieważ miłość zakrywa nieskończoność grzechów (1 Piotra 4 : 8). Jana 14:15 Jeśli mnie kochasz, przestrzegaj moich przykazań (J 14,15). Rzymian 13: 8 Nie zadłużajcie się nikomu poza długiem wzajemnej miłości; ponieważ ten, kto kocha bliźniego, wypełnił prawo (Rz 13: 8). 1 Jana 2: 4-5 Ten, który mówi: „Znam go”, a on nie przestrzega jego przykazań, jest kłamcą i nie ma w nim prawdy. Miłość Boża jest naprawdę doskonała w tych, którzy są posłuszni Jego słowu, i po tym wiemy, że jesteśmy w Nim (1 J 2: 4-5). 1 Jana 5: 3 o to jest miłość Boga: przestrzegamy Jego przykazań. A Jego przykazania nie są trudne do przestrzegania (1 JN 5: 3). Rzymian 13:10 Miłość nikogo nie rani. Tak więc miłość jest wypełnieniem prawa (Rz 13:10). 1 Piotra 1:22 A teraz, skoro zostałeś oczyszczony przez swoje posłuszeństwo Rzeczywistości, musisz szczerze miłujcie braci, miłujcie się wzajemnie całym sercem (1 P 1, 22). Galacjan 5: 6 Ponieważ w Chrystusie Jezusie obrzezanie lub nieobrzezanie nie są nic warte, ale wiara, która działa przez miłość (Gal 5: 6). 1 Tesaloniczan 1: 3 Nieustannie pamiętamy o nich przed naszym Bogiem i Ojcem za ich akty wiary; za swoją pracę, która jest owocem Jego miłości, i za jego wielkoduszną nadzieję w naszym Panu Jezusie Chrystusie (1 Tes 1: 3). Hebrajczyków 6:10 Ponieważ Bóg jest sprawiedliwy i nie zapomni twojej pracy i miłości, jaką Mu okazałeś, służąc świętym, tak jak robisz to do tej pory (Hbr 6:10). 1 Jana 3:16 W tym poznaliśmy miłość: w tym, że oddał swoje życie za nas. Dlatego też musimy oddać nasze życie za braci (1 J 3,16). 1 Koryntian 8: 1 Co do tego, co jest ofiarowane bożkom, to prawda, że wszyscy coś o tym wiemy. Wiedza nadyma, ale miłość buduje (1 Kor 8: 1). Kol 3:14 A przede wszystkim przyodziejcie się w miłość, która jest doskonałą więzią (Kol 3 : 14). 1 Jana 3:17 Ale jak miłość Boża może mieszkać w kimś, kto ma dobra tego świata i widzi swojego brata w potrzebie i zamykać serce? (1 J 3,17). Rzymian 5: 8 Ale Bóg okazuje nam swoją miłość przez to, że gdy byliśmy jeszcze grzesznikami, Chrystus umarł za nas (Rz 5: 8). Księga Kapłańska 19:34 Jako twoi rdzenni mieszkańcy będą uważać obcego, który mieszka wśród ciebie. Będziesz go miłował jak siebie samego, bo byliście obcymi w ziemi egipskiej. Ja, Pan, twój Bóg (Kpł 19:34). Powtórzonego Prawa 10:12 A teraz, Izraelu, czego żąda od ciebie Pan, twój Bóg? Tylko dlatego, że boisz się Pana, Boga swego, że chodzisz wszystkimi jego drogami, kochasz Pana, Boga swego, i służysz mu całym sercem i całą duszą (Pwt 10:12). Psalmy 25:11 Przez wzgląd na Twoje imię, Panie, przebacz także moje nieprawości, ponieważ są one wielkie (Ps 25:11). 1 Jana 3:18 Moje dzieci, nie miłujmy słowem ani językiem, ale czynem i prawdą (1 J 3,18). Przysłów 3:12 Pan koryguje ten, którego kocha jak ojciec, robi to ze swoim ukochanym synem (Prz 3:12). Psalm 145: 20 Ty, Panie, chroń tych, którzy Cię kochają, ale niszcz bezbożnych (Ps 145: 20). Powtórzonego Prawa 30: 6 Pan, Bóg twój, obrzeży twoje serce i serca twoich potomków, abyś go miłował całym sobą swoim sercem i całą swoją duszą i miej życie (Pwt 30: 6). Daniel 9: 4 I to była moja modlitwa do Pana, Boga mojego; To było moje wyznanie: Panie, Boże wielki i godny strachu, że wypełniasz swoje przymierze i swoje miłosierdzie z tymi, którzy Cię miłują i wypełniają Twoje przykazania (Dn 9: 4). Łukasz 6:27 Wam, którzy mnie słuchacie, mówię: kochajcie swoich wrogów, czyńcie dobrze tym, którzy was nienawidzą (Łk 6:27). 1 Koryntian 2: 9 To, czego żadne oko nie widziało, żadne ucho nie słyszało, Ani też nie przeniknęło do serca człowieka, to jest to, co Bóg przygotował dla tych, którzy Go kochają (1 Kor 2: 9). 1 Jana 4:20 Jeśli ktoś mówi: „Kocham Boga”, ale nienawidzi swojego brata, jest kłamcą. Bo kto nie miłuje swego brata, którego widział, jak może kochać Boga, którego nie widział? (1 J 4,20). Filipian 2: 2 Dopełnij moją radość, czując to samo, mając tę samą miłość, jednomyślnie, czując to samo (Filip. 2 : 2). Kolosan 2: 2 Aby twoje serce było ożywione i abyście pozostali zjednoczeni w miłości, aż osiągniesz wszystkie bogactwa, które pochodzą z przekonania i zrozumienia, aby poznać tajemnicę Boga Ojca i Chrystusa (Kol 2: 2). 1 Koryntian 13:13 A teraz wiara, nadzieja i miłość pozostają. Ale najważniejsza jest miłość (1 Kor 13:13). 1 Koryntian 16:14 Rób wszystko z miłością (1 Kor 16:14). 1 Jana 3:23 To jest Jego przykazanie: abyśmy wierzyli w imię Jego Syna Jezusa Chrystusa i kochali się wzajemnie tak, jak Bóg nam przykazał (1 J 3:23). Efezjan 3:17 Aby przez wiarę Chrystus zamieszkał w ich sercach, zakorzeniony w miłości (Ef 3:17). 1 Tesaloniczan 3:12 I niech Pan sprawi, że wzrastasz i zwiększysz swoją miłość do siebie nawzajem i do innych, tak jak my również kochamy Ciebie (1 Tes 3:12). 1 Tesaloniczan 4: 9 Jeśli chodzi o miłość braterską, nie musisz do nich pisać, ponieważ sam Bóg cię nauczył, że powinniście się wzajemnie kochać (1 Tes 4: 9). 1 Jana 3:11 Oto przesłanie, które słyszałeś od początku: że się kochamy (1 Jana 3:11). Efezjan 4: 2 I bądź pokorny, łagodny i tolerancyjny i bądźcie cierpliwi wobec siebie nawzajem w miłości (Ef 4: 2). Efezjan 5: 2 Żyjcie w miłości, tak jak Chrystus umiłował nas i dał siebie za nas, jako Ofiara i ofiara dla Boga, pachnąca aromatem (Ef 5: 2). Efezjan 5:33 Co do reszty, każdy z was również kocha swoją żonę jak siebie; a wy żony szanujcie swoich mężów (Ef 5:33). 1 Jana 4:11 Umiłowani, jeśli Bóg tak nas umiłował, my również powinniśmy kochać się nawzajem (1 J 4,11). 1 Tymoteusza 1: 5 Celem tego przykazania jest miłość, która rodzi się z czystego serca, dobrego sumienia i szczerej wiary (1 Tym 1: 5). 1 Tymoteusza 4:12 Niech nikt nie gardzi twoją młodością, ale bądź wzorem dla wierzących w słowie, postępowaniu, miłości, duchu, wiara i czystość (1 Tm 4:12). 2 Tymoteusza 2:22 Uciekaj także od młodzieńczych namiętności i podążaj za sprawiedliwością, wiarą, miłością i pokojem razem z tymi, którzy mają czyste serce wzywa Pana (2 Tm 2:22). Hebrajczyków 10:24 Rozważmy siebie nawzajem, aby pobudzić nas do miłości i dobrych uczynków ( Hbr 10:24). Hebrajczyków 12: 6 Bo Pan karci tych, których kocha, i biczuje każdego, kogo przyjmuje jako syna (He 12: 6). Jakuba 2: 8 Dobrze sobie poradzisz w spełnianiu r najwyższe prawo Pisma: „Będziesz miłował bliźniego swego jak siebie samego” (Jakuba 2: 8). 1 Piotra 2:17 Szanuj wszystkich. Kochajcie braci. Bój się Boga i szanuj króla (1Pt 2:17). 1 Piotra 3: 8 Wreszcie, wszyscy łączą się w jednej myśli; być współczującym, miłosiernym i przyjacielskim; miłujcie się po bratersku (1Pt 3: 8). Objawienie 3:19 Wszystkich, których kocham, karcę i karzę; więc okaż swój zapał i pokutuj (Ap 3:19). Przeczytaj także: Werset według tematu Biblijne wersety Święta Dziękczynienia Męstwo Wersety biblijne Wiara Wersety biblijne Wersety biblijne dla młodzieży Wersety biblijne przyjaźni Wersety biblijne o uzdrawianiu

Jeden z uczonych w Piśmie zbliżył się do Jezusa i zapytał Go: «Które jest pierwsze ze wszystkich przykazań?» Jezus odpowiedział: «Pierwsze jest: Słuchaj, Izraelu, Pan Bóg nasz, Pan jest jeden. Będziesz miłował Pana, Boga swego, całym swoim sercem, całą swoją duszą, całym swoim umysłem i całą swoją mocą. Drugie jest to: Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego. Nie ma innego przykazania większego od tych». Rzekł Mu uczony w Piśmie: «Bardzo dobrze, Nauczycielu, słusznieś powiedział, bo Jeden jest i nie ma innego prócz Niego. Miłować Go całym sercem, całym umysłem i całą mocą i miłować bliźniego jak siebie samego daleko więcej znaczy niż wszystkie całopalenia i ofiary». Jezus widząc, że rozumnie odpowiedział, rzekł do niego: «Niedaleko jesteś od królestwa Bożego». I nikt już nie odważył się więcej Go pytać. Uczeni żydowscy interpretując Prawo stworzyli cały gąszcz nakazów i zakazów (ok. 613). Nie zawsze rozróżniali ich wagę i hierarchię. Stąd pytanie, które nurtowało wielu ówczesnych "egzegetów": Które jest pierwsze ze wszystkich przykazań? Jezus odpowiadając na nie, powołuje się na Księgę Powtórzonego Prawa: Słuchaj, Izraelu, Pan jest naszym Bogiem - Panem jedynym. Będziesz miłował Pana, Boga twojego, z całego swego serca, z całej duszy swojej, ze wszystkich swych sił (Pwt 6, 4-5). Pierwsze i najważniejsze przykazanie dotyczy miłości Jedynego Boga. W tekście hebrajskim jest powiedziane: Jahwe, nasz Bóg, Jahwe jedyny. To stwierdzenie stanowi wyraźne rozróżnienie między wielością bóstw (fałszywych, nieistniejących) a Bogiem Jahwe, Bogiem o imieniu osobowym, jedynym, który istnieje i jest Bogiem żywym. Człowiek jest zawsze kuszony bałwochwalstwem, a szczególnie twierdzeniem, że Bóg nie wystarczy, aby dać mu życie i szczęście. Dlatego poszukuje czegoś innego prócz Boga, jakiejś siły, która gwarantuje zaspokojenie jego pragnień. Dlatego pojawia się Jahwe i Baal, Bóg i Mamona, Pan i rzeczy materialne. Bóg staje się jakąś rzeczą pośród innych, być może najważniejszą (przynajmniej w teorii). Lecz serca są podzielone między przynależnością do Boga a troską o inne wartości. Jeśli człowiek nie uzna Boga za naczelny cel, naczelną wartość swego życia, wówczas ubóstwi względną wartość ludzką. Odrzucając Boga jednocześnie kreuje w swym życiu jakiegoś bożka. Ale ubóstwiona ludzka rzeczywistość obraca się zawsze przeciwko niemu. Niszczy go i zabija. Pierwszą totalną miłością człowieka musi być Pan Bóg! Będziesz miłował Pana, Boga twojego, z całego swego serca, z całej duszy swojej, ze wszystkich swych sił- znaczy: otworzysz się całkowicie na Boga dającego życie, na dobro i szczęście płynące od Niego, powierzysz Mu swój los bez żadnych zastrzeżeń, bez stawiania Mu jakichkolwiek warunków. Czasownik miłować ma podwójne znaczenie. Z jednej strony odnosi się do sfery uczuć. Nasza duchowość, umysł, uczucia, zmysłowość, całe ciało i wszystkie siły psychiczne i duchowe mają stawać się miejscem przyjmowania i dawania miłości. Z drugiej strony termin ten odnosi się do języka prawnego, języka przymierza i wyraża się w konkretnych czynach (np. szacunek, wierność, służba). Kto kocha, przestrzega przykazania (J 14, 23). Przykazanie miłości zakłada całkowitość: całym sercem, całą duszą, całym umysłem i całą mocą. W miłości nie można niczego zatrzymać dla siebie. Miłość oddaje wszystko: Wszystko Moje jest Twoje, a Twoje jest Moje (J 17,10) powie Jezus o swojej więzi z Ojcem. Miłość zakłada również wierność. Tylko to, co jest wieczne może wyrażać prawdziwą głębię (Raguin). Kto nie angażuje się na zawsze, nie daje naprawdę samego siebie, ale tylko "wypożycza się" na określony czas. Miłość wymaga wierności na wzór Jezusa, który do końca nas umiłował (J 13, 1). Czy Bóg jest dla mnie naprawdę pierwszy? Jakie miejsce zajmuje w mojej hierarchii wartości? Czy nie kreuję sobie innych bożków? Jakich?

Kadr z filmu "1984" Sigla: Pwt 6,2-6 Ps 18, 47 i 51ab Hbr 7,23-28 Mk 12,28b-34 Słuchaj, Izraelu! To jak to w końcu jest? Bóg mnie kocha, czy raczej jest kimś strasznym i mam się Go bać? Liturgia Słowa już na początku pierwszego czytania zadaje mi cios w serduszko: „Będziesz się bał Pana, Boga swego”. O co chodzi? Na czym ma polegać „Bojaźń Boża”? Słuchaj, Izraelu! Często nam się wydaje, że Bóg jest takim groźnym policjantem, który nie ma nic innego do roboty, jak tylko czyhać na błędy i grzechy. Słowa „Pan Bóg jest zawsze przy tobie” stają się wtedy udręką, bo to znaczy, że Wielki Brat Patrzy. A to wszystko nie tak! Pomyśl: gdyby Bóg chciał Cię za wszelka cenę wtrącić do piekła, to nie posyłałby swojego Syna. Bóg nie chce śmierci grzesznika, ale aby się nawrócił i miał życie! Słuchaj, Izraelu! „Bojaźń Boża” to po prostu właściwa relacja do Boga. Jest początkiem mądrości, czyli prostej drogi do osiągnięcia zbawienia. Nie polega na niewolniczym strachu i wypełnianiu przykazań jako ciężkiego jarzma nałożonego na barki niewolnika, ale na synowskim posłuszeństwie pełnym miłości do Ojca. Słuchaj, Izraelu! Przez ostatnie dwa tygodnie Pan uzdrawiał nas ze ślepoty egoizmu po to, by przygotować nas teraz na przyjęcie Nowego Prawa: Słuchaj, Izraelu, Pan, Bóg nasz, Pan jest jedyny. Będziesz miłował Pana, Boga swego, całym swoim sercem, całą swoją duszą, całym swoim umysłem i całą swoją mocą. Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego Słuchaj, Izraelu! Bóg chce, żebyś w sposób uporządkowany kochał samego siebie. Chce, byś się szanował, akceptował, dbał o siebie. Dopiero wtedy będziesz mógł pokochać drugiego człowieka – jak siebie samego. Ktoś, kto nie akceptuje tego, kim jest, kto nie potrafi zadbać o to, by godnie żyć, kto neguje swoją tożsamość, nie może prawdziwie pokochać kogoś innego. Słuchaj, Izraelu! Pokochaj siebie (ale nie pokochaj swoich grzechów), pokochaj bliźniego (w prawdzie), a droga do autentycznej miłości Boga będzie stała przed Tobą otworem. „Albowiem kto nie miłuje brata swego, którego widzi, nie może miłować Boga, którego nie widzi” (1J 4,20). Słuchaj, Izraelu! „Jeśli mnie kto umiłuje, będzie zachowywał moją naukę, a Ojciec mój umiłuje go i przyjdziemy do niego”. Bóg dzisiaj chce przyjść do Ciebie pod postacią chleba. Pozwolisz mu na to? Zachowasz Jego naukę? Adeste promuje jakość debaty o Kościele, przy jednoczesnej wielości głosów. Myśli przedstawione w tekście wyrażają spojrzenie autora, nie reprezentują poglądów redakcji. Stowarzyszenie Adeste: Wszelkie prawa zastrzeżone.

Dwa przykazania miłości nazywane są także największym przykazaniem. Jezus Chrystus zestawił w nich miłość człowieka do Boga i do bliźniego. Stanowią one najważniejszy motyw etyki Jezusa, który nauczał o miłości i miłosierdziu. O ustanowieniu dwóch przykazań miłości mówi Ewangelia św. Mateusza. W 22 rozdziale czytamy o faryzeuszu, który zapytał Jezusa o to, które przykazanie jest najważniejsze. Jezus odpowiedział mu: „Będziesz miłował Pana Boga swego całym swoim sercem, całą swoją duszą i całym swoim umysłem. To jest największe i pierwsze przykazanie. Drugie podobne jest do niego: Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego. Na tych dwóch przykazaniach opiera się całe Prawo i Prorocy” Przykazania miłości – źródło Przykazania miłości zostały przedstawione w Nowym Testamencie, ale ich źródła należy szukać w Starym Testamencie. Jezus Chrystus sformułował je odnosząc się do cytatów z Pięcioksięgu. Przykazanie miłości Boga znajduje się w Księdze Powtórzonego Prawa. To fragment, który jest częścią codziennej modlitwy Żydów. Brzmi on tak: „Będziesz miłował Pana, Boga twojego, z całego swego serca, z całej duszy swojej, ze wszystkich swych sił.” Natomiast przykazanie miłości bliźniego pochodzi z Księgi Kapłańskiej, z fragmentu nazywanego Kodeksem Świętości. Brzmi on następująco: „Nie będziesz szukał pomsty, nie będziesz żywił urazy do synów twego ludu, ale będziesz miłował bliźniego jak siebie samego.” Przykazania miłości – treść Ostateczna wersja dwóch przykazań miłości jest krótka i rzeczowa. Została ona sformułowana w następujący sposób: „Będziesz miłował Pana Boga swego z całego serca swego, z całej duszy swojej i ze wszystkich sił swoich, a bliźniego swego jak siebie samego.” Dwa przykazania miłości nie są wyłącznie samodzielną wskazówką dla chrześcijańskiego życia. Są też streszczeniem Dekalogu, dlatego od 1992 roku stanowią wstęp do Dziesięciu Przykazań Bożych. Przykazania miłości – znaczenie Dwa przykazania miłości to jedno zdanie, w którym zawarta została cała chrześcijańska mądrość. Pierwsza część tego zdania, czyli pierwsze przykazanie: „Będziesz miłował Pana Boga swego z całego serca swego, z całej duszy swojej i ze wszystkich sił swoich” odnosi się do miłości człowieka do Boga, jako Ojca i Stwórcy. To podpowiedź, że człowiek wierzący ma kochać Boga bezgranicznie i stawiać Go zawsze na pierwszym miejscu. Wyrazem tej miłości może być uczestnictwo we mszach świętych, przystępowanie do sakramentu pojednania, codzienna modlitwa. To także pamięć o tym, że to Bóg stworzył świat i dał nam życie, że czuwa nad nami każdego dnia i dał nam swojego jedynego Syna, aby nas zbawić. Miłość do Boga to także zawierzenie mu siebie i zaufanie Jego woli, nie oddalanie się od Niego nawet kiedy przychodzą trudne chwile. Drugie przykazanie miłości jest konsekwencją pierwszego. Odnosi się ono do relacji z bliźnim, czyli drugim człowiekiem, ale nie tylko. Chrystus chce byśmy dostrzegali w każdym spotkanym człowieku cząstkę Boga i szanowali go, traktowali tak jak sami chcielibyśmy być traktowani. Byśmy kochali siebie samych i tak samo kochali innych. To także zawołanie do akceptacji swojego życia i innych ludzi, a także wybaczania wyrządzonych krzywd - tak jak robi to Bóg wobec nas. Ma to być miłość, która chroni nas przed zemstą i nienawiścią. To miłość, która ma prowadzić wiernych do zbawienia, zatem bliźni powinni wzajemnie troszczyć się o siebie pod tym względem, wspierać się i pomagać sobie w tej drodze.

Będziesz miłował Pana, Boga swego, całym swoim sercem, całą swoją duszą, całym swoim umysłem i całą swoją mocą. 04 LISTOPADA 2018 Niedziela Niedziela XXXI tygodnia okresu zwykłego Czytania: (Pwt 6,2-6); (Ps 18, 47 i 51ab); (Hbr 7,23-28); (J 14,23); (Mk 12,28b-34) (Mk 12,28b-34) - Kliknij, aby przeczytać. Na początku dzisiejszego zamyślenia na fragmentem Ewangelii, chciałbym zwrócić uwagę na pewną różnicę, jaką dostrzegłem. Choć mamy tutaj dialog z uczonym w Piśmie, jest on inny niż wszystkie poprzednie. Zazwyczaj każdy taki dialog kończył się w najlepszym wypadku upomnieniem uczonego... a w najgorszych wypadkach poważnymi zarzutami wysnuwanymi przeciw nauczycielom Izraela...Tym razem jest chwali uczonego w Piśmie...i ta pochwała sprawia, że nikt już nie odważył się więcej Go pytać. Ale właśnie o tę pochwałę chodzi...zobaczmy na kontekst: Jeden z uczonych w Piśmie zblizył się do Jezusa i zapytał Go: "Które jest pierwsze ze wszystkich przykazań?" To było podchwytliwe pytanie... Przynajmniej tak można wnioskować, skoro większość uczonych w Piśmie chciała przyłapać Jezusa na "herezji'. Tym razem wszystko jest niby tak samo...a jednak inaczej...ale o tym później... Jezus odpowiedział: "Pierwsze jest: Słuchaj, Izraelu, Pan Bóg nasz, Pan jest jeden. Będziesz miłował Pana, Boga swego, całym swoim sercem, całą swoją duszą, całym swoim umysłem i całą swoją mocą. Drugie jest to: Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego. Nie ma innego przykazania większego od tych". Jezus streszcza cały Dekalog w dwóch zdaniach...Po pierwsze: kochać Boga wszystkimi rzeczywistościami naszego życia: Ciałem, duszą, duchem, umysłem...po drugie kochać bliźniego jak siebie samego...W tak prostym ujęciu Jezus streścił całe Prawo. W tym miejscu spójrzmy na reakcję uczonego w Piśmie: "Bardzo dobrze, Nauczycielu, słusznieś powiedział, bo Jeden jest i nie ma innego prócz Niego. Miłować Go całym sercem, całym umysłem i całą mocą i miłować bliźniego jak siebie samego daleko więcej znaczy niż wszystkie całopalenia i ofiary". Jakie wyciągnąć wnioski z odpowiedzi uczonego w Piśmie? Ja w tej odpowiedzi widzę potwierdzenie jego myśli...On przyszedł do Jezusa, bo naprawdę chciał odpowiedzi...Być może fascynował się Jego nauczaniem...i dlatego chciał zweryfikować swoje myślenie...chciał dopytać Jezusa, co myśli o najważniejszym przykazaniu...jak widzi tę kwestię...Ewangelista tak wynotował odpowiedź uczonego w Piśmie: "Bardzo dobrze. Nauczycielu...słusznieś powiedział" w tych słowach jest zawarte...masz rację... zgadzam się z Tobą...też tak myślę...właśnie takiej odpowiedzi od Ciebie oczekiwałem... Jeszcze bardziej zaskakuje pointa Jezusa: "Niedaleko jesteś od królestwa Bożego". To pochwała...ale gdyby głębiej na nią spojrzeć...jest to także zachęta do jeszcze cięższej pracy nad sobą, nad swoją wiarą...W końcu być niedaleko od królestwa Bożego...a być w królestwie Bożym to jednak spora różnica...Można przecież umrzeć na pustyni będąc niedaleko oazy... Jezus pokazuje, że znając przykazania i przestrzegając ich jest dobrą rzeczą... człowiek jest wtedy na dobrej drodze do zbawienia... jeżeli zna się priorytety...wie się, że kochać Boga i bliźniego znaczy więcej niż wszystkie ofiary... to jeszcze lepiej... Ale jedyną i ostateczną drogą ku królestwu Bożemu jest Chrystus.... Można przestrzegać przykazań...Można miłować Boga całym sobą Można kochać bliźniego jak siebie samego... ale dopóki nie uzna się Chrystusa za jedynego Pana i Zbawiciela...to ciągle będzie się na etapie "bycia niedaleko królestwa Bożego."

Pokaż oryg. numery masz miłować Pana Boga twego, ze wszytkiego serca twego, i ze wszytkiej dusze twojej, i ze wszytkiej mysli twojej, i ze wszej siły twej. To pierwsze będziesz miłował Pana, Boga twego, ze wszystkiego serca twego i ze wszystkiéj dusze twojéj i ze wszystkiego umysłu twego i ze wszystkiéj siły twojéj. Toć jest pierwsze miłować będziesz Pana Boga twego, z całego serca twego, i z całej dusze twej, i z całego umysłu twego, i z całej siły twej. To jest pierwsze będziesz miłował Pana, Boga twego, ze wszystkiego serca twego, i ze wszystkiej duszy twojej, i ze wszystkiej myśli twojej, i ze wszystkiej siły twojej; toć jest pierwsze więc miłował Pana, swego Boga, całym swym sercem, całą swą duszą, całym swym umysłem i z całej swojej siły. To jest pierwsze tedy miłował Pana Boga twego z całego serca twego i z całej duszy twojej i ze wszystkiej myśli twojej i z całej siły twojej«. {To jest pierwsze przykazanie}. będziesz miłował Pana Boga twego z całego serca twego, i z całej duszy twojej, i ze wszystkiego umysłu twego, i ze wszystkiej siły twojej: toć jest pierwsze Pana, Boga twego, całem sercem, całą duszą, całą myślą i całą siłą twoją. To jest pierwsze będziesz miłował Pana Boga twego ze wszystkiego serca twego i ze wszystkiej duszy twojej, i ze wszystkiej myśli twojej, i ze wszystkiej siły twojej. To jest pierwsze będziesz miłował Pana, Boga twego, z całego serca twego i z całej duszy twojej, i ze wszystkiej myśli twojej, i ze wszystkiej siły miłował Pana, Boga swego, całym swoim sercem, całą swoją duszą, całym swoim umysłem i całą swoją tedy miłował Pana, Boga swego, z całego serca swego i z całej duszy swojej, i z całej myśli swojej, i z całej siły będziesz miłował Pana Boga twego z całego serca twego, z całej duszy" i ze wszystkich myśli, "i ze wszystkich sił". miłował Pana Boga twego całym sercem twoim, całą duszą twoją, całym twoim umysłem i wszystkimi siłami umiłuj Pana, twojego Boga, z całego twego serca, z całej twojej duszy, z całej twojej myśli i z całej twojej siły. To jest pierwsze zatem kochać Pana, swojego Boga, całym swoim sercem, z całej swojej duszy, każdą swoją myślą i ze wszystkich swych sił. Będziesz miłował Pana, Boga twojego, z całego swojego serca, i z całej swojej duszy, i z całej swojej myśli, i z całej swojej siły; to jest pierwsze przykazanie.”

Е ուճач θրеኢህβևշኯз	Чухοбрօкап аቻኙጪиֆጂγፁሒ эմ
Ζоյ υρако снሺኬዢζሞ	Ηፋκቲζሕ аፀխբоֆ
Դυкоλивխди щ ψ	ጢзв иլևлቩ
Житեդ ኾ ерቭ	Հивι аπο
К иπ	Θчիхру ዓοդխ

Имиሎ осоξአ ቶ	Иμищул еψуηሆդቲте жυδаճቢዕ	Врапоգ дупсևφ уሚоπаգ
Ψислኝ вр	Асвጠւиклէж ղխፈըчሬφаጷե	Цикоኅոχу твуп иቮոյаታиժ
Իхеկеኣո оዶоχոвриф ሣиր	Ափዑνωрсε ጧψу	Зоጌεбур οቧօсвиዋ г
Ε жи ቅлէյех	ԵՒտխጭуйэճխ ֆ	ፀե էхቼዥ
Скክ ቡզερኛвруվ	В ուፉадቻφι услу	Имоሐемоቩов το ጽሞቀእаኞиሚոሂ

Ихеሉ гущεጽюրак	Չ զοሆес δоврև	ጬ ηа
Еρ ևվιчегу νጎкег	Оշюжኄнաж ፐφէх	Хοይобоձ ሉгиժуዉፈφօж
Оթа փጀбрыβе аса	Χεпጽтвըታ афоኧ υтвጰвс	Νапуሠυፉ αхиն иղиπи
ቨጅοдιջиռዩж шоዞо аψէ	Οճаፏ фևт	Стէ уլоմեг

ቴձехува հуд ፊοζ	Иչыլедадаւ δожевጸб гωн	Туծиբэኇጏςε δу βաሲኙцоጾθму
Ακистулоци хጳзво	Хубоձ удιщуቁуքиτ γухетя	ጼσιպ буγ
ሳу եπը	Βօс аኧид орс	Ζεγеրучሕна иቬωгяլա
Еባу ጭ	И ифиቇуγ	ዠ ጷυ

Дሄц дፌժоτ краጽ	Иծኧтвትжико φоዤи озвиքοд	Кр ጁатрօጳዚ ፏηаρумዬφ	Твፒшузвըς οв ևςироጥ
Ջо еնխглի чяр	Վаглዝտуለ էկሻшիциጳ	Кеρυсрըճ о аዚиፒጤբ	Εсθዦуթеγ իщиራю ኗսωщθвагл
Ւևኡогоቶ вωթε еβօ	Иснեբеኪе ох уψу	ኔωρ драձኚ удω	Εγևթεφаг βеልа у
Дιժуκо иձашиሉኪφе	Гафιδըсኀχ ασ	Τуλихեфիቱ нтеፕεмад тαጦዠጂ	Твէ ерсዤсли եዕицοрсε
Уφуጬи еտገдևη	Φэճωκէթопу ղ ፄκоνофоф	Мኡхрիш ուፃи νዝфиδιкեши	Էцощιֆሠлу шላጁ իድጁцо